Ένα από τα ζητήματα που κατά καιρούς έχει απασχολήσει την ελληνική δικαιοσύνη είναι το εάν υφίσταται ευθύνη του ειδικευόμενου ιατρού και σε καταφατική περίπτωση σε ποιες ακριβώς περιστάσεις, δεδομένου ότι ο σκοπός της πρακτικής εξάσκησης είναι η αποκόμιση της απαιτούμενης γνώσης και εμπειρίας προκειμένου και να καταστεί ειδικευμένος.
Καταρχάς, σε θεωρητικό επίπεδο, ο ειδικευόμενος ιατρός, όπως ακριβώς και ο ειδικευμένος ιατρός, παρέχει τις υπηρεσίες του σύμφωνα με τον Κώδικα άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος (1565/1939) και τον Κανονισμό Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν. 3418/2005). Έχοντας ως βάση με τον τελευταίο νόμο, συνάγεται ότι ο ειδικευόμενος ιατρός παρέχει τις υπηρεσίες του σύμφωνα με τους κανόνες της βασισμένης σε ενδείξεις ιατρικής επιστήμης, την εκπαίδευση που του έχει παρασχεθεί σε προπτυχιακό επίπεδο καθώς και την πείρα που έχει αποκτήσει κατά την άσκηση. Αντίστοιχα, σε θεωρητικό επίπεδο κρίνεται ιδιαίτερα ουσιώδης η με αριθμό 1406/31.12.2015 γνωμοδότηση του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, η οποία αναφέρεται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του ειδικευόμενου ιατρού κατά την παροχή της εργασίας του και ιδίως κατά την διάρκεια των εφημεριών. Στην πράξη, σύμφωνα με την πάγια θέση της νομολογίας, οι δικαστικές αποφάσεις έχουν οριοθετήσει το πλαίσιο των περιπτώσεων στις οποίες θεμελιώνεται η ποινική ευθύνη του ειδικευόμενου ιατρού.
Πλέον συγκεκριμένα, ο ειδικευόμενος ιατρός ευθύνεται σε περίπτωση που δεν διενεργεί σωστά μια ιατρική πράξη, για την οποία βέβαια δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ιατρικές γνώσεις. Ποινική ευθύνη ομοίως του ειδικευόμενου ιατρού μπορεί να θεμελιωθεί είτε όταν δεν ενημερώνει εγκαίρως τον ειδικευμένο ιατρό αναφορικά με το ανακύψαν περιστατικό είτε όταν προβαίνει μόνος του σε ιατρικές πράξεις, οι δε ενέργειές του αυτές δεν βρίσκονται σε συνάρτηση με τις οδηγίες που ενδεχομένως να έχει λάβει από τον ειδικευμένο ιατρό. Επιπλέον, πέραν των προαναφερθεισών περιπτώσεων, σημαντικό κριτήριο αποτελεί και το χρονικό διάστημα που έχουν εργαστεί ο ειδικευόμενος ιατρός καθώς επίσης και τα ανά περίπτωση πραγματικά περιστατικά.
Μετά ταύτα καθίσταται σαφές ότι λόγω της φύσης της εργασίας του ειδικευόμενου ιατρού, η οποία κατά κύριο λόγο βρίσκεται υπό την εποπτεία του ειδικευμένου ιατρού, τα Δικαστήρια εξετάζουν την ύπαρξη της τυχόν ευθύνης του σύμφωνα με τις προαναφερθείσες περιστάσεις. Τέλος, το σύνολο των ανωτέρω περιπτώσεων ευθύνης του ειδικευόμενου ιατρού αποτυπώνεται λεπτομερώς στην με αριθμό 122/2019 απόφαση του Αρείου Πάγου.
* Το γραφείο μας διαθέτει μεγάλη εμπειρία σε νομικά θέματα ιατρικού δικαίου. Για περισσότερες νομικές συμβουλές και για να κλείσετε το ραντεβού σας επικοινωνήστε μαζί μας εδώ.
Ένα από τα ζητήματα που κατά καιρούς έχει απασχολήσει την ελληνική δικαιοσύνη είναι το εάν υφίσταται ευθύνη του ειδικευόμενου ιατρού και σε καταφατική περίπτωση σε ποιες ακριβώς περιστάσεις, δεδομένου ότι ο σκοπός της πρακτικής εξάσκησης είναι η αποκόμιση της απαιτούμενης γνώσης και εμπειρίας προκειμένου και να καταστεί ειδικευμένος.
Καταρχάς, σε θεωρητικό επίπεδο, ο ειδικευόμενος ιατρός, όπως ακριβώς και ο ειδικευμένος ιατρός, παρέχει τις υπηρεσίες του σύμφωνα με τον Κώδικα άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος (1565/1939) και τον Κανονισμό Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν. 3418/2005). Έχοντας ως βάση με τον τελευταίο νόμο, συνάγεται ότι ο ειδικευόμενος ιατρός παρέχει τις υπηρεσίες του σύμφωνα με τους κανόνες της βασισμένης σε ενδείξεις ιατρικής επιστήμης, την εκπαίδευση που του έχει παρασχεθεί σε προπτυχιακό επίπεδο καθώς και την πείρα που έχει αποκτήσει κατά την άσκηση. Αντίστοιχα, σε θεωρητικό επίπεδο κρίνεται ιδιαίτερα ουσιώδης η με αριθμό 1406/31.12.2015 γνωμοδότηση του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, η οποία αναφέρεται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του ειδικευόμενου ιατρού κατά την παροχή της εργασίας του και ιδίως κατά την διάρκεια των εφημεριών. Στην πράξη, σύμφωνα με την πάγια θέση της νομολογίας, οι δικαστικές αποφάσεις έχουν οριοθετήσει το πλαίσιο των περιπτώσεων στις οποίες θεμελιώνεται η ποινική ευθύνη του ειδικευόμενου ιατρού.
Πλέον συγκεκριμένα, ο ειδικευόμενος ιατρός ευθύνεται σε περίπτωση που δεν διενεργεί σωστά μια ιατρική πράξη, για την οποία βέβαια δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ιατρικές γνώσεις. Ποινική ευθύνη ομοίως του ειδικευόμενου ιατρού μπορεί να θεμελιωθεί είτε όταν δεν ενημερώνει εγκαίρως τον ειδικευμένο ιατρό αναφορικά με το ανακύψαν περιστατικό είτε όταν προβαίνει μόνος του σε ιατρικές πράξεις, οι δε ενέργειές του αυτές δεν βρίσκονται σε συνάρτηση με τις οδηγίες που ενδεχομένως να έχει λάβει από τον ειδικευμένο ιατρό. Επιπλέον, πέραν των προαναφερθεισών περιπτώσεων, σημαντικό κριτήριο αποτελεί και το χρονικό διάστημα που έχουν εργαστεί ο ειδικευόμενος ιατρός καθώς επίσης και τα ανά περίπτωση πραγματικά περιστατικά.
Μετά ταύτα καθίσταται σαφές ότι λόγω της φύσης της εργασίας του ειδικευόμενου ιατρού, η οποία κατά κύριο λόγο βρίσκεται υπό την εποπτεία του ειδικευμένου ιατρού, τα Δικαστήρια εξετάζουν την ύπαρξη της τυχόν ευθύνης του σύμφωνα με τις προαναφερθείσες περιστάσεις. Τέλος, το σύνολο των ανωτέρω περιπτώσεων ευθύνης του ειδικευόμενου ιατρού αποτυπώνεται λεπτομερώς στην με αριθμό 122/2019 απόφαση του Αρείου Πάγου.
* Το γραφείο μας διαθέτει μεγάλη εμπειρία σε νομικά θέματα ιατρικού δικαίου. Για περισσότερες νομικές συμβουλές και για να κλείσετε το ραντεβού σας επικοινωνήστε μαζί μας εδώ.